Wellicht zijn gegrilde sardines – sardinas asadas – en Frango Piri-Piri bekender, maar het echte, niet te vermijden, nationale gerecht van Portugal is ‘Caldo Verde’. Dat laat zich simpel vertalen tot groene bouillon. Oorspronkelijk komt deze soep uit de regio Minho, maar al eeuwenlang is het populair in heel Portugal. Het is een groentesoep op basis van ‘couve’, Portugees voor ‘Collard Greens’. In Nederland heet deze minder bekende groente snijbiet. Voor de niet-groentekenner, het is enigszins vergelijkbaar met boerenkool. Eerlijk gezegd, dacht ik tijdens mijn eerste bezoeken aan Rio de Janeiro dat de bewoners – of cariocas – erwtensoep zaten te eten op het strand van Ipanema. Hartje zomer, maar dat bleek een misvatting van een gringo.

Couve of Snijbiet

In Brazilië en moederland Portugal zie je oudere huisvrouwen – excusez le mot – dagelijks twee specifieke handelingen buiten op een tafel in de tuin uitvoeren. Je ziet ze de steentjes en andere onregelmatigheden uit de feijoa – zwarte bonen – pikken of de opgerolde bladen van de ‘couve’ fijn snijden. Tegenwoordig kan je die laatste ter plekke ook voorgesneden in de supermarkt kopen, maar het blijft een wijd en zijd verspreide bezigheid.

Nationale Soep

Deze fijngesneden groente vormt de basis van een voedzame soep. Samen met mogelijke andere groente, aardappels, knoflook, zout, zwarte peper en de onvermijdelijke olijfolie. Meestal glijdt er wat chourico – de Portugese variant van de Spaanse Chorizo – in de pan. Ook andere worsten – in het Portugees noemt men die trouwens linguica – en varkensknietjes zijn ook mogelijk. Traditioneel serveert men Caldo Verde met Brao de Milho, een lokale versie van ‘corn bread’. Lekker, om mee te dippen.

By Mateus Hidalgo – Own work, CC BY-SA 2.5
https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=2263361

Caldo Verde

Caldo Verde is meer dan een dagelijks gerecht, het is ook een graag geziene gast op feesten en partijen. Zoals bruiloften of op het São João festival in Porto en Braga. Traditioneel geserveerd vanuit een grote kom, een zogenaamde tigela. Het wordt daarom weleens vergelijken met ‘wedding soep‘. Maar dat is andere soep, een ander land en verhaal.