Francesinha, een zeer stevige sandwich uit Porto

Ik wilde het gerecht van vandaag oorspronkelijk de poëtische titel ‘een kroniek van een aangekondigd hartinfarct’ meegegeven. Op het laatste moment heb ik dat toch maar niet gedaan. Te luguber, een slechte parafrasering bovendien van een groot schrijver. Al was dat laatste wel weer passend. Het onderwerp, de Francesinha, een specialiteit uit De tweede stad van Portugal, Porto, is de lokale kijk op een andere klassieker. De befaamde Croque Monsieur uit Frankrijk. Francesinha laat zich dan ook vertalen als de ‘kleine Fransoos’ of ‘Frenchie’ in het Amerikaans.

Francesinha

Amerikanen zijn blijkbaar niet het enige volk dat een volledige maaltijd in een broodje proberen te stoppen. In Portugal kunnen ze er ook wat van. De Big Mac is er een kleine jongen bij vergeleken. Daniel da Silva, een teruggekeerde emigrant uit Frankrijk introduceerde de Francesinha in de jaren zestig in restaurant Regaleira in zijn nieuwe thuishaven Porto.

Niet echt een snel tussendoortje, meer een hele lunch waar je even voor gaat zitten. Die je met mes en vork moet eten, het liefst met een slabbetje om. De Francesinha werd snel geliefd bij mede-emigranten uit Frankrijk. Ze hadden de Croque Monsieur hadden leren waarderen als passende stevige kost voor bij al het harde werk.

Een mond vol

Het is zo’n broodje waar de World Health Organisation spontaan hartklopping van krijgt. Met geroosterd varkensvlees of steak, diverse soorten worst, als mortadella en kaas. Het belegde brood gratineer je eerst in een oven, het eindresultaat moet je ook nog eens overgieten met een saus op basis van tomaten en bier. Om het geheel niet te gezond te laten lijken, serveert men er altijd frieten bij. Kortom niet echt gerecht om mee te diëten. Vaak maakt men de zaak compleet door er een spiegelei op te leggen. Dat is niet aan mij besteed, al kan ik de liefkozende bijnaam Frankie, dan weer wel waarderen.