Pasta alla Norma is lekker, los van alle drama

Op veel gebieden zitten Italianen vol theater, maar culinair gezien zijn het de ‘maestros van het minimalisme’. De Italiaanse keuken is bezaaid met regels. Vol met kleine gerechtjes ook, met maar een handjevol ingrediënten. Je valt er voor of niet, het wijnglas – chianti uiteraard – is half vol of half leeg. Dat theater komt dan wel weer terug in de presentatie. De simpelste schotels worden gepresenteerd als het zoveelste wereldwonder. Inclusief een rijke geschiedenis en prachtige namen.

Pasta alla Norma

Neem nu de spaghettiklassieker pasta alla norma, misschien wel het meest pakkende voorbeeld. Een eenvoudig pastagerecht uit het Siciliaanse Catania, dat oorspronkelijk bekend stond als Pasta con le Melanzane. Dat is het dan ook. Niet meer of Minder dan een pasta met tomatensaus waar gefrituurde aubergine aan is toegevoegd. Logischerwijze voegt men nog wat basilicum en kaas toe. In dit geval ‘ricotta salata’. Ed è fatta of klaar is Kees, zou je zeggen.

Opera

Maar de burgers en buitenlui besloten dat hun gerecht wel wat drama kon gebruiken. De Italiaanse schrijver Nino Maroglio zou bij het proeven van dit pastagerecht zijn smaakpupillen niet hebben geloofd. ‘Chista è ‘na vera Norma’, – dit is werkelijk Norma – zou hij hebben uitgeroepen. Een verwijzing, niet naar de vrouw van de chef, maar een opera.

Vincenzo Bellini

Het meesterwerk Norma was, niet geheel toevallig, gecomponeerd door Catania’s favoriete zoon, componist Vincenzo Bellini (1801-1835). Hoewel dit riekt naar een vooropgezet complot, bleef de naam hangen. Misschien niet in onze contreien, maar wereldwijd werd het een befaamd gerecht. Bellini werd later nog beroemder doordat Guiseppe Cipriani in zijn Venetiaanse Harry’s bar de befaamde cocktail van prosecco met wilde perziken naar hem vernoemde. Eind goed, al goed. Al zou ik nog wel wil toevoegen, dat volgens sommige pastapuristen, pasta alla Norma oprecht een van de smakelijkste gerechten is. Los van alle drama.