Niet de bekendere taco‘s, maar tamales zijn waarschijnlijk het populairste street- en comfortfood van Mexico. Verwacht er als buitenstaander – of gringo – niet te veel van, het is op zijn best een handzame lunch. Eerder nog een eenvoudige en goedkope snack voor de massa. De basis bestaat uit aangemaakt maismeel. Lokaal heet dat meel ‘masa’ of ook wel ‘maseca’. Dat -meel- is ’the bread and butter’ van dit land. Zonder ‘masa’ was en is er geen Mexicaanse keuken, alleen hongerige Mexicanen. Bij tamales vormt men een rolletje van het meel. Dat men vervolgens aanvulde met wat voor handen was. Leftovers, zoals – gemarineerd – vlees, vis, kip, kaas, fruit of een pepertje. Zo ontstond een flexibele snack, waarvan de voorkeuren per regio verschillen. Het halffabrikaat pakt men in maisbladeren – in de VS beter bekend als ‘corn husks’- of soms bananenblad .
Tamal of Tamales
Een tamal, zoals als het enkelvoud officieel in het Spaans is of tamale in verbasterd Amerikaans, hoeft alleen nog gestoomd te worden. Ze zijn daarom prima langs de kant van de weg te verkopen. Perfect streetfood dat door het maisblad ook nog eens makkelijk mee te nemen is. Tamales zijn niet de resultante van het moderne drukke urbane leven. Ze zijn al zo oud als de Maya’s en gaan een onvoorstelbare 7000+ jaar terug. Altijd al een handige afhaallunch voor jagers en soldaten, toentertijd de belangrijkste beroepen. Volgens de overlevering, er bestonden tenslotte nog geen kookboeken, waren de variaties talrijk. Met verrassende en exotische inhoud als flamingo, kikker of kalkoeneieren. Tegenwoordig zijn de zoete varianten – tamal de dulce – populair. Zeker als ontbijt. Maar ook de ‘Chile con Queso’, met Monterrey Jack kaas en geroosterde peper, is een moderne hardloper.
VS en Europa
In de Verenigde Staten zijn Tamales wijd en zijd verspreid. Weinig verrassend gezien de grote Mexicaanse populatie. Waarvan dan ook nog een keer een belangrijk deel in de horeca werkt. Eind 19de eeuw waren tamales al het belangrijkste ‘etnische’ voedsel in Los Angeles. Toen Bluesicoon Robert ‘crossroads’ Johnson een kleine halve eeuw jaar later zong ‘They’re Red Hot‘ doelde hij dan ook op tamales, niet op het andere geslacht. Al in de 16de eeuw namen de ‘conquistadores’ tamales mee naar Europa. Als bewijs van de Mexicaanse cultuur. Hier zijn ze nooit aangeslagen, hun opdrachtgevers hadden liever goud. Ik ben er tenminste hier ter lande nog nooit een tegen gekomen. Ook niet in Spanje. Daarom de volgende tip voor beginners, mocht je een Tamale tegen komen. Het maisblad is verpakking, dat eet je niet op.