Toen bij restauranteigenaar Ignacio Anaya van Ristorante El Moderno in Piedras Negras bij de grens van Texas en Mexico op een regenachtige avond een groep Amerikaanse legervrouwen rond sluitingstijd op zijn deur klopten, kon hij het niet over zijn horecahart verkrijgen om ze weg te sturen. Hij dook zelf de keuken in, de kok was al naar huis. Het beste wat hij van de situatie kon maken, was om wat gefrituurde tortilla’s, kaas en jalapeno pepers in de oven te gooien. Het resultaat beviel boven verwachting goed en al snel verspreidde over de grens met Texas het gerucht zich dat je de chips van ‘Nacho’ Anaya moest hebben.
Nacho Chips
Amerika’s favoriete barsnack was geboren en daarmee ook een aanvullende fundament onder de populariteit van de Tex-Mex keuken. Die was niet nieuw. Deze gemengde keuken was al eerder ontstaan in San Antonio, Texas. Daar bereidden Mexicaanse vrouwen hun bonenschotels in kraampjes op de drukste pleinen. Ze stonden al snel bekend als ‘Chili Queens’. De naam Tex-Mex was er ook al. Het is een verwijzing naar de oude spoorlijn van Texas naar Mexico.
Tex-Mex
Vaak is Mexico’s bastaardkeuken verguisd. Niet authentiek, te veel kaas en vooral ‘versnackt’ door fastfood ketens als Applebees en Taco Bell. Tegenwoordig is er een duidelijke kentering zichtbaar. Tot in uberhip New York en LA is er sprake van een rehabilitatie voor de originele Tex-Mex keuken. Misschien is het zelfs wel wel een hype. Mijns inziens is de hernieuwde aandacht terecht. Tex Mex heeft tenslotte smakelijke gerechten voorgebracht. Wat is er bijvoorbeeld mis met Fajitas? Kleine reepjes (de Nederlandse vertaling van fajitas) bavette op een tortilla. Tezamen met wat tomaat, uien en ‘cilantro’, de lokale coriander. Simpel maar onweerstaanbaar als je er trek in hebt.
De nieuwste Tex-Mex rage zijn ‘breakfast tacos’. Dat klinkt gelukkig erger dan het is. Een opgerolde taco of burrito met ei, aardappel en een (kruimeltje) vlees is een stevig maar prima ontbijt. En zeg nuzelf in deze rare tijden een goed begin van de dag.