Ik ben, waar het eten betreft, geloof ik eerder bourgondisch dan van ‘Less is more’. Soms hoor ik van vrienden, die terug komen van vakantie dat minimalistisch gerechten ter plekke fantastisch hebben gesmaakt. Dat gegrilde sardientje op die gestrande roeiboot in Portugal. Of ‘Pasta alha e oleo’, dat alleen in Rome op het terras smaakt. Ik weet het. Allemaal nog zo lekker, maar ik eet het wel wanneer ik ter er ben. Namaken in Nederland heeft geen zin. De smaak raakt geinspireerd (en is versterkt) door de ambiance.
Spartaanse maatstaf
Toch is er een ‘Spartaans’ gerecht wat ik altijd weer bestel. De maatstaf waarlangs je elk Chinees restaurant kan meten, kip met peper en zout. De officieel Chinese naam ken ik niet. Ik weet geen eens of hij bestaat zonder Chinese karakters. Internationaal kan je met salt & pepper chicken terecht. Ongetwijfeld tot in Hong Kong aan toe. De oorsprong zou trouwens Taiwanees zijn. Ik kreeg het een keer een keer per ongeluk geserveerd. Foutje van de ober, verkeerde tafel. Ik kon de verleiding niet weerstaan en heb er (ruim) van geproefd, voordat het schaaltje terug moest. Laat je door de eenvoud van naam en bereiding niet in de luren leggen. Dit is serious lekker.
Kip met Peper en Zout
Het zijn van die kleine gewrichtjes met bot (gek geknoei met kipfilet, SVP overslaan). Keihard krokant gebakken zoals alleen in een Chinees restaurant kan. Oosterse restaurants wokken namelijk op hogere temperaturen, met propaangas. Hoewel het oorspronkelijk uit de Sichuan keuken komt, verkoopt ieder Chinees restaurant het. Ook wanneer het niet op de kaart staat.
Sichuan peper
De peper uit de naam slaat bij voorkeur op de befaamde Sichuan peper. Verrassend genoeg is dit bladachtige schilletje van een bloemknop, geen familie van onze peper. Naast de pittigheid, geeft deze specerij een citrusachtige geur af en wordt ook wel Chinese koriander genoemd. Er zijn veel varianten van dit kippengerecht, zoals met garnalen. Allemaal lekker, alleen al door deze peper. In de tussentijd blijf ik kip bestellen.